Затрыманне адбылося 30-га сакавіка. Па звестках праваабаронцаў, жанчыну вінавацяць паводле арт. 19.11 КаАП (распаўсюджванне экстрэмісцкіх матэрыялаў). Сябры і знаёмыя чакалі, што сёння над спадарыняй Таццянай адбудзецца суд. Аднак працэсу не было, і падобна, што жанчыну будуць трымаць пад вартай 72 гадзіны. Такое шырока практыкуецца на Віцебшчыне: затрыманых па «палітычных» артыкулах не судзяць адразу, а выпісваюць позвы ў суды пасля трох сутак знаходжання за кратамі.

Ігар Казмерчак — заснавальнік рэгіянальнага медыя Orsha.eu, восенню мінулага года з’ехаў пад ціскам рэпрэсій у Чарнігаў, будаваў планы развіваць беларускую супольнасць. Але. Ён месяц пражыў пад бамбёжкамі ў Чарнігаве, на днях змог выехаць у Львоў. Ігар расказаў пра падзеі ў горадзе, новы досвед, новыя каштоўнасці і свой прагноз, як будзе развівацца сітуацыя. Пра гэта піша БАЖ.

Увечары 30-га сакавіка карыстальнікі  Telegram, знаёмыя з найстарэйшым віцебскім апазіцыянерам, атрымалі дзіўныя паведамленні. Паводле допісаў службы мэсэнджару, Барыс Хамайда зарэгістраваўся ў Telegram каля 22-й гадзіны вечара. Сітуацыя неверагодная ў прынцыпе, бо актывіст знаходзіцца пад арыштам, а ягоны тэлефон тым часам павінны захоўваць супрацоўнікі ІЧУ. Або міліцыянты, калі апарат забраны для нейкіх следчых дзеянняў. У любым выпадку, гаспадар карыстацца ім не можа. Хто ж тады ўвайшоў Telegram пад выглядам Барыса Хамайды?

Супраць пробашча пастаўскай парафіі Езуса Міласэрнага распачалі адміністрацыйную справу за распаўсюд экстрэмісцкіх матэрыялаў. 25-га сакавіка над ім павінны быў адбыцца суд, але справу вярнулі ў Пастаўскі РАУС на дапрацоўку. Ксёндз Андрэй Бульчак, грамадзянін Польшчы, шмат гадоў аддаў святарскаму служэнню на Віцебшчыне. Але ягоны дазвол на працу ў Беларусі мае скончыцца ў траўні, і святар не меў ілюзіі, што ён будзе працягнуты. Таму прыняў рашэнне зʼехаць ужо цяпер, не чакаючы вынікаў суду, бо ў выпадку штрафу ён не хоча «фінансаваць гэты рэжым».

30 сакавіка Следчым упраўленнем па Віцебскай вобласці завершана расследаванне крымінальнай справы аб злосным хуліганстве ў дачыненні да жыхароў Віцебска. Па гэтай справе, ў розных працэсуальных статусах, праходзяць грамадзянскія актывісты: Марына Праслава, Павел Сакалаў, Кацярына Макарэвіч, Юлія Лабунова, Арцём Латышаў, Ірына Пярцова, Канстанцін Бодэ і Святлана Гуркоўская. Справа носіць ганебны і знішчальны характар для аўтарытэта ўладаў.

У школах Браслаўскага раёну правялі «месячнік ваенна-патрыятычнай работы». Тыя, хто вучыўся ў школе ў часы СССР, адразу пазнаюць маральна састарэлыя фарматы імпрэзаў, выкарыстаныя сучаснымі настаўнікамі – гэта конкурсы строю і песні, ваенна-спартовыя гульні накшталт «Зарніцы» і сустрэчы з ветэранамі, выпуск насценгазет і «баявых лісткоў».

Дзень яднання народаў Беларусі і Расеі рыхтуюцца сустрэць у Талачыне і ў Шуміліне. Нягледзячы на тое, што гэтыя раёны нават не памежныя з Расейскай Федэрацыяй, раённыя ўлады абвясцілі, што 1 красавіка ўрачыста адзначаць «яднанне» з расейскім народам. Але ў найбліжэйшых да Віцебшчыны расейскіх рэгіёнах не збіраюцца наўзаем адзначаць «еднасць» з беларусамі.

Пасля таго як "сілавыя" органы расправіліся з удзельнікамі пратэстных 2020-2021 гадоў, шляхам завядзення крымінальных спраў у дачыненні да грамадзянскіх і палітычных актывістаў, улады рапартуюць аб тым, што з пачатку 2022 года на тэрыторыі Віцебскай вобласці колькасць злачынстваў знізілася на 23%. Як змянілася колькасць злачынстваў на 1000 жыхароў замоўчваецца, бо гэты паказчык больш аб'ектыўны. 

Паводле інфармацыі Упраўлення па грамадзянстве і міграцыі УУС Віцебскага аблвыканкама на працягу месяца, пасля пачатку вайны Расіі супраць Украіны ў вобласць прыбылі 35 жыхароў з тэрыторыі нашай паўднёвай суседкі. Адзначаецца, што асноўная мэта бежанцаў - гэта ўз'яднання сям'ёй або перачакаць, у сваякоў, якія жывуць у Беларусі, заканчэння баявых дзеянняў.

Віцебская актывістка накіравала зварот на сваю малую радзіму – у горад Лунінец, дзе прайшло яе дзяцінства. Сёння яна абураная тым, што « з вайсковага  аэрадрому  Лунінца ляцяць расейскія самалёты і ракеты ў бок Украіны, несучы на сваіх крылах смерць жыхарам дзяржавы-суседа, з якім усю гісторыю наша краіна сябравала». Праз гэта жыхары Лунінеччыны сталі закладнікамі ганебных рашэнняў беларускіх уладаў, лічыць Таццяна Севярынец.