У Глыбокім камуністы арганізавалі мерапрыемства ў раённай бібліятэцы да 85-годдзя ўтварэння Віцебскай вобласці. Як піша раённая газета “Веснік Глыбоччыны”, у мерапрыемстве ўдзельнічалі ветэраны працы, прадстаўнікі грамадскіх арганізацый, актывісты горада. Але на самой справе, як бачна па фота, гэтыя так званыя актывісты і камуністы ўяўляюць з сябе былых і цяперашніх чыноўнікаў. Сярод іх былы намеснік глыбоцкага райвыканкама па ідэалагічнай працы Міхаіл Чарапкоўскі, які даўно ўжо на пенсіі, але пад выглядам быццам бурнай дзейнасці камуністычнай партыі, якую ён узначальвае (праўда невядома, хто туды на самой справе ўваходзіць), з’яўляецца на розных імпрэзах, якія ладзяць глыбоцкія ўлады.

Паводле сацыялагічнага анлайн-апытання Беларускага інстытута стратэгічных даследаванняў, віцяблян найбольш турбуе іхнае эканамічнае становішча, якое яны лічаць няпэўным. Найбольшую колькасць жыхароў гораду турбуе іхны ўзровень прыбыткаў і верагоднасць яго падзення, а таксама рост цэнаў на тавары першай неабходнасці. Траціна апытаных адзначае ў якасці чыннікаў, якія ўплываюць на іхнае жыццё, праблемы, звязаныя з працай прадпрыемстваў і беспрацоўе, дакладней, дэфіцыт працоўных месцаў з годнымі заробкамі.

Яркія і ўпрыгожаныя беларускім арнаментам пад’ездныя дзверы па вуліцы Станкевіча ў доме №13 у Паставах прыцягваюць увагу мінакоў. Але, як аказалася, не ўсім такое падабаецца. Адзін з жыхароў дома Аляксей Юркайць не ацаніў гэты крэатыў і звярнуўся да ўладаў з просьбай адказаць на яго пытанне: ці можна па сваім жаданні афармляць сцены пад’езда і ўваходныя дзверы шматпавярховіка і якія штрафы за гэта прадугледжаныя. Што можна і чаго нельга рабіць у пад’ездах і якая адказнасць прадугледжана за гэта? Распавёў пастаўчанам намеснік начальніка аддзела архітэктуры і будаўніцтва Мікалай Доўмант.

Найстарэйшага віцебскага апазіцыйнага актывіста па-ранейшаму можна сустрэць каля «сіняга дома», як і 10, і нават 20 гадоў таму. Раней у гэтым месцы ён ладзіў пікеты разам з сябрам-аднадумцам Уладзімірам Плешчанкам, потым распаўсюджваў незалежныя выданні, у апошнія гады – прапаноўваў мінакам беларускамоўныя кнігі з прыватнай бібліятэкі і ахвяраваныя сябрамі. Цяпер 75-гадовы Барыс Ханонавіч проста сядзіць на раскладным зэдліку, назірае за жыццём гораду і размаўляе з даўнімі знаёмцамі, якіх у яго не адна тысяча. Пры ім заўсёды пляцак і тэрмас з гарачай гарбатай. А галоўнае – аўтарытэт у асяродку гараджан, для якіх ён стаў сімвалам нескаронасці.