На пачатку суду Тацяна Смоткіна сказала, што беларускаму суду не давярае, бо на сабе адчула, што правасудзьдзя ў справах журналістаў-фрылянсэраў няма. Але адвод судзьдзі заяўляць ня мае намер, бо які б судзьдзя ні быў, ужо загадзя вядома, чым скончыцца суд. Сваю віну Тацяна таксама не прызнала. Пасьля гэтага журналістка адмовілася ад даваньня паказаньняў, спаслаўшыся на артыкул 27 Канстытуцыі Беларусі: Ніхто не павінен прымушацца даваць паказаньні і тлумачэньні супраць самога сябе, членаў сваёй сям'і, блізкіх сваякоў. Доказы, атрыманыя з парушэньнем закону, ня маюць юрыдычнай сілы.
Тацяна лічыць, што суд усё адно не прыслухаўся б да яе довадаў, як гэта было раней. Нават пераканаўчыя довады іх адвакатаў, пацьверджаныя артыкуламі законаў, заставаліся па-за ўвагай судзьдзяў. Таму гэтым разам яна вырашыла зэканоміць час і не тлумачыць сваю пазыцыю.
Потым былі апытаныя сьведкі, чые выказваньні прысутнічалі ў матэрыяле “Вываз сьмецьця – паслуга абавязковая”. Начальнік аддзелу арганізацыйна-кадравай і прававой работы Докшыцкага РУП ЖКГ “Докшыцы-камунальнік” Тацяна Галавач пацьвердзіла, што Тацяна Смоткіна тэлефанавала ёй, прадстаўлялася журналістам-фрылянсэрам і ўдакладняла інфармацыю наконт паслугі вывазу сьмецьця і квітанцыі Аляксандра Крупскага.
У сваю чаргу другі сьведка, пэнсіянэр-інвалід Аляксандар Крупскі, сказаў, што толькі да незалежных журналістаў і можна зьвярнуцца зь якой-небудзь сацыяльнай праблемай. Дзякуючы ім, праблемы вырашаюцца. І напрыканцы зазначыў, што журналісты робяць добрую справу і іх няма за што судзіць.
Як кажа Тацяна Смоткіна, раней судзьдзі – як Глыбоцкага, так і Докшыцкага судоў – давалі ёй штрафы па 25 базавых велічыняў, цяпер “стаўкі” падняліся да 30-ці. Незалежных журналістаў пратаколамі, судамі і штрафамі прымушаюць замаўчаць, каб у сваіх публікацыях не ўскрывалі сапраўдную рэчаіснасьць. Бо на дзяржаўных тэлевізійных каналах, сайтах і ў газэтах паўсюдная стабільнасьць і росквіт.