У канчатковай рэдакцыі абвінаваўчага заключэння ў абвінавачанні ў дачыненні да Яны былі пашыраныя. Як вынікае з карткі справы на афіцыйным сайце Мінскага гарадскога суда, Яне ставяцца ў віну абвінавачанні па ч. 1 артыкула 290-4 і ч. 3 артыкула 293 КК РБ, якія не згадваліся ў матэрыялах крымінальнай справы да выдачы і, як следства, не разглядаліся падчас экстрадыцыйнай праверкі ў Расійскай Федэрацыі. Такім чынам, Беларусь парушыла свае ўласныя пісьмовыя гарантыі аб тым, што Яна не будзе прыцягнутая да крымінальнай адказнасці або падвергнутая пакаранню за ўчыненае ёю да выдачы злачынства, за якое яна не была выдадзена, і тым самым парушае патрабаванні Канвенцыі аб прававой дапамозе 1993 года.

У сувязі з гэтым учора яе адвакатка Марыя Бяляева паведаміла аб гэтым Генпракуратуры Расіі і ўказала ёй на неабходнасць, сярод іншага, запатрабаваць ад Беларусі выканання дадзеных ёю пісьмовых гарантый, адмовіцца ад абвінавачанняў і спыніць крымінальныя справы па палажэннях, не прадугледжаных пастановай аб выдачы.

Нагадаем, Яну Пінчук затрымалі ў Санкт-Пецярбурзе ў лістападзе 2021 года ў сувязі з абвяшчэннем у вышук у Беларусі па падазрэнні ў адміністраванні пратэстнага тэлеграм-канала. 29 сакавіка 2022 года Генеральная пракуратура Расіі вынесла пастанову аб задавальненні запыту аб выдачы ў краіну прыналежнасці для прыцягнення да крымінальнай адказнасці па ч. 3 арт. 130, ч. 3 арт. 361, ч. 1 арт. 361-1 і ч. 2 арт. 361-1 Крымінальнага кодэкса Рэспублікі Беларусь.

У пастанове таксама ўказваецца, што Генпракуратурай Беларусі, як кампетэнтным органам у пытаннях выдачы, у дачыненні да Яны дадзены дастатковыя гарантыі захавання яе правоў на тэрыторыі Рэспублікі Беларусь. Сярод іншага, гарантавалася, што «Пінчук Я.У. не будзе прыцягнута да крымінальнай адказнасці або пакарана за ўчыненае ёю да выдачы злачынства, за якое яна не была выдадзена, і пасля заканчэння крымінальнага пераследу або судовага разбору, а ў выпадку вынясення абвінаваўчага прыгавору — пасля адбыцця пакарання зможа свабодна пакінуць тэрыторыю Рэспублікі Беларусь, а таксама не будзе выслана, перададзена або выдадзена трэцяй дзяржаве без згоды Расійскай Федэрацыі».

Аналагічныя патрабаванні да выдачы прад'яўляюцца таксама п. 3 ч 3. арт. 462 Крымінальна-працэсуальнага кодэкса Расіі і артыкулам 66 Канвенцыі аб прававой дапамозе і прававых адносінах па грамадзянскіх, сямейных і крымінальных справах 1993 года.