13.07.2023 Тэгі: адміністратыўны пераслед, умовы ўтрымання, катаванні, рэпрэсіі, вайна ва Украіне У Мінску ў канцы сакавіка быў затрыманы грамадзянін Расійскай Федэрацыі Алег Тараненка. Ён пакінуў чырвона-белы надпіс "Лука Мудищев" на машыне мужчыны, з якім у яго ўзнік канфлікт. Пасля гэтага ён сам вырашыў здацца ў міліцыю, але супрацоўнікі расцанілі гэты надпіс як "абразу Лукашэнкі". У выніку Алега арыштавалі на 15 сутак па адміністрацыйных пратаколах, а "суткі" адправілі адбываць на Акрэсціна. Былы арыштант распавёў "Вясне", як супрацоўнікі КДБ спрабавалі завербаваць яго і прасілі высветліць, хто з беларусаў у Германіі завербаваны мясцовымі спецслужбамі, пра падазрэнні Тараненкі ў працы на ўкраінскія спецслужбы, пра прынцып праходжання паліграфа, а таксама пра ўмовы ўтрымання ў ЦІПе і працэс высылкі.
- Алег Тараненка
Напісаў на машыне з рэўнасці "Лука Мудищев", а ў выніку быў затрыманы за пікетаванне
Алег Тараненка — грамадзянін Расійскай Федэрацыі, які доўгі час пражывае ў Германіі. 21 сакавіка яго затрымалі ў Мінску, дзе ён некаторы час знаходзіўся па асабістых справах.
Прычынай затрымання стаў чырвона-белы надпіс "Лука Мудищев" на машыне кіроўцы "Яндэкс-таксі", якую Алег пакінуў праз канфлікт з практычна незнаёмым мужчынам.
"На наступны дзень я зразумеў, што ў парыве эмоцый здзейсніў глупства, плюс даведаўся, што за падобнае ў Беларусі можна сапраўды атрымаць праблемы. Не жадаючы на самай справе чалавеку зла, я вырашыў не хавацца ў кусты, а пайсці і самому ва ўсім прызнацца", — тлумачыць Алег.
Сілавікі ж разгледзелі ў надпісы палітычны характар і расцанілі гэта як абразу Лукашэнкі.
"Радасна паведамілі, што яны мяне здадуць у ФСБ"
"Я прыйшоў сам да міліцыянтаў і сказаў, што гэта я размаляваў машыну. Са словамі "Мы ўжо адкрылі па гэтым факце крымінальную справу" і "Мы знайшлі б цябе ў любым выпадку" яны мяне затрымалі, надзелі кайданкі і павезлі на здымную кватэру. Там пачалі корпацца ў маіх асабістых рэчах, смартфоне, ноўтбуках. Прачытаўшы маю пошту і іншыя мэсэнджары, зразумелі пра мае праўкраінскія погляды, і адразу ж радасна паведамілі, што яны мяне здадуць у ФСБ, а там мне ўжо наматаюць па поўнай.
Акрамя гэтага яны вельмі відавочна хацелі знайсці пацверджання, што я не з прычыны рэўнасці напісаў гэта, а атрымаў заданне ад кагосьці, што гэта была спланаваная акцыя, вядомая справа, нейкімі "куратарамі". Яны шукалі фатаграфіі, і мяне, напэўна, выратавала ад яшчэ большага пакарання тое, што я ні разу не сфатаграфаваў месца свайго "злачынства". Інакш, як я цяпер разумею, я б пайшоў па артыкуле "экстрэмізм" і "спробу звяржэння ўлады ў Беларусі".
Машына была цёмнага колеру, таму надпіс "Лука Мудищев" была напісана белай фарбай, а "Луку" ўнутры яшчэ чырвоным абвёў для лепшай кантраснасці. Але пры гэтым, што самае смешнае, я не ведаў, што "чырвона-белае" — гэта ў Беларусі страшны крымінал, уявіць не мог, што для органаў гэта падстава "закрыць" любога чалавека".
"Паставіў тварам да сценкі і вельмі ўмела стукнуў мне па правай нырцы"
"З першых жа кантактаў з прадстаўнікамі органаў я не хаваў сваёй пазіцыі ў тым, наколькі я супраць таго, што Расія напала на Украіну, якімі б аргументамі яны не спрабавалі апраўдаць гэта. Амаль усе як пад капірку, як на палітзанятках мне прыводзілі аргументы — па іншаму было нельга".
У першую ж раніцу затрымання ўчастковыя ў аддзяленні міліцыі Фрунзенскага раёна разыгралі са мной "добрага і злога паліцэйскага". Першы, Уладзіслаў Яўгенавіч, сустрэў мяне вельмі агрэсіўна, адразу абвясціў мяне ворагам Беларусі, апрануў кайданкі, паставіў тварам да сценкі і вельмі ўмела стукнуў мне па правай нырцы. Тут жа, паміж справай, паведаміў, што ўсе, з кім ён меў зносіны па падобных справах, ламаліся, а калі не ламаліся, то даводзілася ламаць ім косткі. Потым прыйшоў "добры" падпалкоўнік і пад выхаваўчую гутарку хуценька на мяне склаў пратакол, дзе я, аказваецца, чытаю Нехту, ведаю пра чырвона-белую сімволіку, хацеў "парушыць грамадскі парадак" і іншыя адміністрацыйныя грахі. Калі я падпісаў, ён заўважыў: "Скажы дзякуй, што я не напісаў табе экстрэмізм"".
У РУУС на Алега склалі два адміністрацыйныя пратаколы. Мужчына ўспамінае, што самі ўчастковыя, якія складалі пратаколы, дзівіліся, што сапраўды ёсць паэма "Лука Мудищев", таму надпіс не павінен мець дачынення да Лукашэнкі.
У выніку суд Фрунзенскага раёна Менска прызнаў Алега вінаватым і прызначыў яму 15 дзён арышту. Пасля суда мужчыну перавялі ў ЦІП на Акрэсціна.
У шасцімеснай камеры на Акрэсціна было 28 чалавек
"У ЦІПе на Акрэсціна я сядзеў у трох камерах. Першая была чатырохмясцовай, і ў ёй знаходзілася 10-12 чалавек. Потым нашу і яшчэ адну камеры адправілі ў адну вялікую шасцімесную, дзе ў першую ноч нас было 28 чалавек. Там былі ў асноўным "палітычныя" за выключэннем бяздомных і рабочых, якіх па нейкіх прычынах нельга было вывозіць на працы. Ва ўсіх камерах было толькі 3–4 чалавекі "непалітычных". Я жартаваў, дзе яшчэ можна сустрэць столькі добрых людзей у пераліку на квадратны метр, як не ў бчб-шнай камеры Акрэсціна.
У гэтай вялікай камеры акно практычна не адкрывалася, і мы там спрабавалі адкрыць акно, якое было за кратамі, зрабіць хоць бы невялікую шчыліну. Таму што інакш там была страшная духацішча, вада цякла па сценах.
Ёсць там вентыляцыя, але яны ўключаюць яе па вялікіх святах, самае вялікае — два разы на суткі па 2-3 гадзіны (напэўна, электраэнергію эканомяць?), і тое, калі будзеш сябе добра паводзіць і добра папросіш. Кармушка была пастаянна адкрыта. Калі б яе трымалі закрытай, то тады наогул немагчыма было б дыхаць.
Ва ўсіх камерах я спаў на жалезным ложку, на другім паверсе, які ў простанароддзе называўся "грыль". Гэта дзве рамы з вугалкоў, адна над іншай, на шчасце, звараныя рубам ўніз. Кажуць, дзесьці ёсць такія ж, толькі рубамі ўверх, каб матрац не спаўзаў? Доўгія палосы пяцісантыметровай шырыні з жалеза, прывараныя ўздоўж ложка і ўпоперак. Матрацы палітычным не належаць. Каб проста ляжаць на гэтых жалязяках, трэба добра прыстасавацца. Давялося прайсці курс ёга-пачаткоўца. Адразу не ва ўсіх атрымліваецца. На ніжнім "ложку" звычайна ляжалі па двое, на верхняй адзін — баяліся зваліцца. Месцы пад ложкамі ці проста на падлозе паміж ложкамі лічыліся "блатнымі" — там можна было добра выспацца".
Па словах Алега, у камеры многія арыштанты хварэлі. Пры гэтым лекі, якія родныя перадаюць у ізалятар, да затрыманых часта не даходзяць, а вітаміны перадаваць нельга.
"Наглядчыкі былі не ўсе жорсткія: хтосьці быў мякчэй, хтосьці — пашкодней. Яны чатыры разы на гадзіну абыходзяць усе камеры. Дзякуючы гэтаму арыштанты вядуць ўлік часу і па колькасці праходаў прыкладна падлічваюць колькі цяпер часу.
Там абсалютна няма чаго рабіць. Для многіх, у тым ліку і для мяне, гэта была адна з самых страшных рэчаў. Пад'ём а 6, адбой — у 22:00. Уначы — прамежкавыя ўздымы. Звычайна два разы за ноч дзяжурны крычыць у кармушку "Пад'ём!", усе павінны прачнуцца, ўстаць, трохі пастаяць, потым "Адбой!", а далей — дрыхнуць. Раніцай адзіная "забаўка" — абыход. Усіх выводзяць у калідор, ставяць тварам да сцяны. Кожнага зняволенага абшукваюць, уключаючы абутак. Начальнік змены выкрыквае прозвішча, ты павінен вокамгненна назваць сваё імя і імя па бацьку. Калі затрымаешся, кажуць, можаш атрымаць дубінкай, але ў нас такога ні разу не здарылася. Быў адзін хлопец, заікаўся, і першы раз з вялікай цяжкасцю вымавіў, але потым натрэніраваўся І адказваў амаль без запінкі. У гэты час у камеру заходзілі іншыя супрацоўнікі і ладзілі "шмон" — правяралі ўсе рэчы на прадмет "нелегальных".
Следам ішла лекар, у якой можна папрасіць лекі, але ў турэмнай аптэчцы амаль нічога няма — парацэтамол і вугаль. З-за вельмі цяжкай атмасферы практычна ўсе кашлялі, шмыгалі насамі або хварэлі віруснымі. Ёсць магчымасць у сваякоў звонку перадаць лекі. Вітаміны нельга. Калі ты не хварэеш, але лекі на цябе ёсць, усё роўна просіш даць, для іншых, або ў агульную аптэку. Але лекі могуць перадаць, а могуць і не. Таму часам да зняволеных не даходзіла, а аддавалі ім толькі на выхадзе".
"Яму вельмі моцна білі па каленях"
Па словах Алега, некаторыя з яго сукамернікаў былі збітыя пры затрыманні ці ўжо пасля.
"Быў Косця, якога збілі за тое, што, калі яго спыталі "Ты што, ідыёт?", ён засмяяўся. І яму вельмі моцна білі па каленях. У яго былі страшна апухлыя ногі і вельмі балелі.
Псіхалагічна яны вельмі ціснуць і зневажаюць. Напрыклад, у нас у камеры было моцнае выпарэнне і вочка ўвесь час пацела, і трэба яго было праціраць перад чарговым праходам. Калі забыўся, то наглядчык казаў: "Калі я ў наступны раз прыйду, а вочка будзе мокрае, то я зачыню кармушку і яшчэ людзей дадам".
"Калі ты сядзіш на паліграфе, табе наогул нельга варушыцца"
Па словах мужчыны, перад допытам КДБ на Акрэсціна да яго адправілі псіхатэрапеўта — Максіма.
"З першага ж дня затрымання я быў у "распрацоўцы" КДБ. Я адразу вылучыў следчага з іх — малады, спакойны малады чалавек, які рэзка кантрастуе манерамі паводзін з участковымі РАУС. Ён праводзіў допыт ужо пасля таго, як падпалкоўнік атрымаў ад мяне пратакол. У ЦІПе распрацоўка працягнулася.
Тры ніжніх паверху ЦІПа — "жылыя", а чацвёрты — "офіс", з кабінетамі і іншымі гаспадарчымі памяшканнямі. Спачатку там у адным пакоі я меў зносіны з псіхатэрапеўтам каля 20 хвілін.
Ён спрабаваў зразумець, ці насамрэч я такі няшчасны, што з-за жанчыны пакінуў такі надпіс, ці я прыкідваюся. Даваў мне розныя парады, напрыклад, "помсту трэба падаваць халоднай". Потым мяне павялі на паліграф. Прыкладна гадзіны дзве гэта доўжылася. Калі ты сядзіш на паліграфе, табе наогул нельга варушыцца, нават думаць не рэкамендуецца, паўза — падазрэнне, палец паварушыўся — гэта ўжо рэакцыя для іх, так на іх слэнгу гучыць спроба схітраваць.
Усё праходзіла мірна і цывільна. Вельмі ветлівыя гэтыя людзі — супрацоўнікі беларускага КДБ. Мне нават прачыталі лекцыю, калі і хто яго вынайшаў, і распавялі, што было правобразам — кітайскае выпрабаванне рысавай мукой. Цяпер гэта такая скрыначка з правадамі і датчыкамі, якая ставіцца на стол перад супрацоўнікам, і ён там круціць рэзістары і ўключае розныя тумблеры. Ты сядзіш на крэсле, пад усе чатыры ножкі якога кладуцца датчыкі, чалавека апаясваюць ў двух месцах правадамі. У выніку, калі падчас адказу на серыю паварушыць мезенцам ногі ці напружыць дзесьці цягліцу — паліграф гэта адлавіць і табе залічаць "рэакцыю"".
"Ці схлусілі вы, адказваючы на папярэднія пытанні?", — прынцып праходжання паліграфа
"Працэс праходжання паліграфа складаецца з мноства серый. Кожная серыя складаецца з нейкага сцвярджэння або пытання, напрыклад: "У якой форме вы атрымлівалі грашовыя сродкі ад спецслужбаў?". Пры гэтым усё роўна, што ў іншай серыі было асобнае пытанне "На якую спецслужбу вы працавалі?", і ты на ўсё адказваў "не". Пасля гэтага задаюцца бінарныя пытанні, на які можна адказаць альбо "так", альбо "не". "Вы атрымлівалі грошы на карту?", "Вы атрымлівалі сродкі крыптавалютай?" і гэтак далей. У выпадку, калі незразумела,"так" ці "не", трэба адказаць "не". Пасля кожнай серыі задаецца адно і тое ж пытанне: "Ці Схлусілі вы, адказваючы на папярэднія пытанні?”. Нібыта можна пакаяцца і выправіцца, але я, натуральна, казаў "не".
Спачатку адбываецца працэс налады пад канкрэтнага персанажа. Напрыклад, пытанне: "Як вас завуць?". І далей серыя бінарных пытанняў. "Вас завуць Аляксей?". Адказваеш "не". "Вас завуць Барыс?". "Не". "Вас завуць Алег?". "Так". Такім чынам яны выяўляюць ўзровень рэакцый на пытанне паміж "правільным" і "няправільным". Потым трэба "зманіць", напрыклад, на пытанне "Вас клічуць Алег?" трэба адказаць "не".
Пасля першапачатковай налады пачынаюць задаваць пытанні канкрэтна па справе, што менавіта іх турбуе, і за што можна прыцягнуць да адказу. Яны задаюць вельмі шмат пытанняў, часта амаль адны і тыя ж па сэнсе і спадзяюцца, што калі чалавек кажа няпраўду, то рана ці позна гэта выявіцца. Потым начальнік на Казлова мне сказаў, што паліграфіст не ўпэўнены — у мяне 50/50 і ёсць падазрэнне, што я не да канца казаў праўду".
"Пыталі, ці працую я на ГУР Украіны"
- Алег Тараненка
Пытанні, якія задавалі Алегу для праверкі на паліграфе, тычыліся толькі Украіны і Беларусі, а пра Расію не пыталіся зусім.
"Пыталі ў мяне пра Украіну, ці выконваў я нечыя заданні, ці працую я на ГУР Украіны, ці маю зносіны я з жыхарамі Украіны, ці данаціў на УСУ, ці працую са спецслужбамі Германіі ці нейкіх трэціх краін, ці выконваў я чыёсьці заданне, ці быў у 2020-м годзе ў Беларусі, калі апошні раз быў ва Украіне, ці атрымліваю грошы за сваю дзейнасць, ці прыбыў я ў Беларусь, каб сабраць інфармацыю пра сілавікоў. Пра Расію яны нічога не пыталіся".
"Нас цікавяць беларускія актывісты Германіі"
Завербаваць Алега супрацоўнікі КДБ спрабавалі перад заканчэннем тэрміну арышту. Яго з Акрэсціна забралі на "гутарку" і павезлі яго ва ўпраўленне на вул. Казлова ў Мінску.
"Калі да вызвалення заставалася некалькі дзён, яны пацягнулі мяне да іх на вул. Казлова. Там ніхто не прадстаўляўся. Я спытаў, як іх завуць, а яны адказалі, што якая розніца.
Я жыву ў Германіі досыць даўно, але грамадзянства дагэтуль не зрабіў. Таму яны выкарыстоўвалі расійскае грамадзянства ў якасці прылады шантажу, што перададуць ФСБ. А ў Расіі па цяперашніх законах калі захочуць, то могуць што заўгодна прыкруціць. Пры гэтым яны мне казалі, што беларускі КДБ і расейскі ФСБ — гэта адно і тое ж, гэта значыць адно цэлае, якое складаецца з двух паловак.
Увогуле, начальнік паставіў перада мной дылему: "Альбо вы вяртаецеся ў Германію і пачынаеце на нас нейкім чынам працаваць, альбо мы вас адпраўляем ФСБ, таму што мы ім адпраўлялі па вам запыцік і яны вамі цікавяцца".
Я ім кажу, ды які ад мяне толк, я ж вельмі сумленны, вы ж памятаеце, я сам здаўся. Ён уважліва на мяне паглядзеў і сказаў: "Тады ў ФСБ".
Ну я спытаў, што наогул рабіць трэба ў Германіі. Ён сказаў, маўляў, "нас цікавяць беларускія актывісты Германіі, але не тое, чым яны там займаюцца, а нам бы высветліць, каго завербавалі нямецкія спецслужбы". У мяне адразу мільганула думка, гэта што, Ален Далес? Вясна 45-га?"
"Прыйшоў начальнік міграцыйнай службы і спытаў, ці магу я набыць сабе квіткі ў Маскву"
"У выніку ён сышоў, і са мной застаўся мой спакойны безыменны следчы. І я яму кажу: сябар мой, не хачу я да ФСБ ехаць, кліч свайго начальніка — і буду займацца вашымі справамі. А там заставалася дні тры-чатыры да таго, як мяне павінны былі вызваліць.
Ну я і думаю, што хутка прынясуць мне інструкцыі, чым я там павінен займацца, а ў адказ — цішыня. Пазней на Акрэсціна прыйшоў сам начальнік міграцыйнай службы і спытаў, ці магу я набыць сабе квіткі і ляцець у Маскву. Я сказаў, што магу, але быццам бы я ўжо дамовіўся з вашымі старэйшымі таварышамі.
І ён мне адказаў, што вядома ж ён з імі меў зносіны, але яны яшчэ думаюць, у які бок мне ехаць: у Германію на сваёй машыне ці ў Маскву. Ён дадаў, што "калі не пагадзіцеся на самалёце туды ляцець, то будзем чакаць, пакуль прыедзе якая-небудзь машына, і мы вас усё роўна давязем і перададзім. Выглядала ўсё гэта брыдка".
"Ты ў нас яшчэ доўга будзеш сядзець"
Пасля заканчэння "сутак" мужчыну не выпусцілі, а перазатрымалі паводле новага пратакола, складзенага за той жа надпіс, за які ён ужо адбыў пакаранне. Пры гэтым мясцовыя ўчастковыя, якія затрымлівалі, яму ў машыне даводзілі, што па беларускіх законах яго могуць асудзіць шмат разоў.
"Калі мяне 5 красавіка выпусцілі пасля 15 сутак, яны мне сказалі, што дазволяць выехаць у Германію на ўласным аўтамабілі і не будуць высылаць у Расію. Але пры гэтым ніякіх заданняў мне не далі, што выглядала досыць падазрона. Яны мяне выпусцілі ў восем вечара і сказалі прыйсці раніцай наступнага дня да 8:00, каб забраць абодва сваіх пашпарты, у АГІМ (аддзел грамадзянства і міграцыі).
У выніку, калі я прыехаў, замест гэтага яны выклікалі зноў супрацоўнікаў Фрунзенскага РУУС і апранулі кайданкі. О, думаю, карусель, пра якую так часта я чуў у камеры, добры дзень!
Калі мяне павезлі ў ГОМ, у машыне яны мне з пенай у рота даводзілі, што за адно і тое ж правапарушэнне па беларускіх законах можна судзіць не адзін раз. "Ты ў нас яшчэ доўга будзеш сядзець". У той жа дзень яны склалі на мяне "наступны" пратакол за "несанкцыянаваны пікет у тры гадзіны ночы".
"У іх нічога няма, асудзіць мяне не могуць, таму прынялі рашэнне адправіць мяне ў Маскву"
"Уначы яны мяне зноў павезлі на Акрэсціна. У пятніцу раніцай павезлі зноў у той жа РАУС на суд. Суддзі сядзяць дзесьці ў сваіх кабінетах, сам суд праходзіць праз скайп. Сувязь вельмі ненадзейная, часта абрываецца, "абвінавачаныя" чакаюць па паўгадзіны і больш, пакуль яна адновіцца. У той дзень са мной былі яшчэ восем чалавек — усе па БЧБ. За дзень асудзілі ўсіх, акрамя мяне. А высветлілася, што ўсё ж такі нельга за адно правапарушэнне судзіць двойчы.
Пэўна, суддзя ўбачыла (а можа, была тая ж самая), што мяне за гэта ўжо судзілі. Плюс, мне знайшлі адваката, што дзіўна. І, магчыма, суддзя ўбачыла, што ў мяне ёсць адвакат і той пакажа ёй на "маленькую" нестасовачку…
Паводле беларускага заканадаўства, па адміністрацыйцы нельга трымаць больш за тры дні без прад'яўлення абвінавачвання, а мае 72 гадзіны заканчваліся раніцай у нядзелю. У іх нічога няма, асудзіць мяне не могуць, таму прынялі рашэнне адправіць мяне ў Маскву. Я павінен быў сам сабе купіць білет, ніякіх табе дзяржаўных выдаткаў".
"Біў мяне рукамі, нагамі, левую нырку канкрэтна мне адбіў"
Пасля спробы Алега ўцячы з АГІМа з-за перазатрымання, начальнік яго адвёў у асобнае памяшканне і моцна збіў.
"Мне зусім не падабалася ідэя ляцець у Маскву, а яны мне яшчэ казалі, што мяне там сустрэнуць. Гледзячы на агульную абстаноўку вакол сябе, я вырашыў бегчы. Аховы там няма, звычайная грамадзянская ўстанова. Яны з мяне кайданкі знялі і вырашылі, што я адэкватна-бяспечны. Калі яны адцягнуліся, я выскачыў з кабінета і панёсся ўніз. Цяпер разумею, глупства зрабіў, зыходзячы з таго, у якім стане знаходзіўся. Увогуле, уцячы мне не ўдалося, паколькі час, праведзены на Акрэсціна, зусім не спрыяе павышэнню фізічнай формы. Лёгканогі супрацоўнік дагнаў мяне і падсёк.
Начальнік вельмі моцна раззлаваўся, адразу ж адвёў мяне ў "чырвоны куток" ці як у іх там гэта называецца і адвёў там душу, добра мяне адлупіўшы. Біў мяне, ляжачага, рукамі, нагамі, фінгал пакінуў на паў твары і левую нырку канкрэтна мне адбіў, потым доўга балела — месяцы два".
"Ён сказаў, што сам нарадзіўся і вырас ва Украіне і ведае, які там народ і, маўляў, правільна, што іх пачалі бамбіць"
- "Вайна ва Украіне". Ілюстрацыя Вольгі Пранкевіч
За спробу ўцячы мужчыну не прыцягнулі да адміністрацыйнай адказнасці, а проста адправілі яго на самалёт да Масквы, таму што білет быў ужо набыты.
"Для таго, каб павезці мяне ў аэрапорт, прыехаў той самы "злы паліцэйскі", Уладзіслаў Яўгенавіч. Ён, у сваю чаргу, адвёў мяне ў прыбіральню, і каленямі, з крыкам "Я ведаю, ты збіраешся зноў бегчы" біў мяне па квадрыцэпсах сцёгнаў. Адно сцягно, павінен сказаць, адбіў, я хадзіў пасля гэтага кульгаў, другое мне ўдалося захаваць, таму што я не стаяў, як пень, а ўхіляўся і нават меў нахабства так выстаўляць свае калені, што ён, здаецца, таксама на іх у нейкі момант напароўся. Гэты хлопец, падаецца, больш "адукаваны", яго добра наставілі, што і ў якіх выпадках трэба "адбіваць".
У аэрапорт ехаць было дастаткова доўга, і ўвесь гэты час мы гутарылі з ім. Дзіўна, мне ўжо шмат гадоў, але ў яго чамусьці была матывацыя мяне "перавыхаваць". Спачатку ён мне распавядаў, якія ўкраінцы дрэнныя людзі. Ён сказаў, што сам нарадзіўся і вырас ва Украіне і ведае, які там народ, якія яны подлыя і ведае, чаго ад іх чакаць, і, маўляў, правільна, што іх пачалі бамбіць. І наогул, калі я за Украіну, чаму я не пайшоў за іх ваяваць? Кажу, вернік я, трымаць зброю — не дазваляе сумленне. Рэшту часу ён мне даказваў, што хрысціянства — гэта ўсё падман. Аднак час на яго я не лічу выдаткаваным дарма. І нават на яго "класічнае" падставіць таму, хто ўдарыў, іншую шчаку, мне ўдалося годна адказаць".
У выніку Алегу паставілі забарону на ўезд у Беларусь на 10 гадоў і адправілі самалётам у Маскву.
"Кайданкі з мяне знялі толькі перад тым, як мне трэба было праходзіць рэгістрацыю. Тады ён мне аддаў і два пашпарты. У АГІМе мне паставілі забарону на ўезд у Беларусь на 10 гадоў. Ніякіх больш дакументаў мне не далі, засталася толькі даведка-рахунак, па якім мне прадпісвалася заплаціць за кожны дзень знаходжання ў шматзоркавым гатэлі "Okrestina".
Пасадзілі мяне ў самалёт. А мае камп'ютары і тэлефоны перадалі з экіпажам, як мне сказалі, але сам працэс перадачы я не бачыў. Нічога з гэтага мне так і не вярнулі. Адзін з ноўтаў быў працоўны, ад нямецкай фірмы, у Германіі мяне праз гэта пасля звольнілі.
Увесь час у самалёце да Масквы сам сабе я спрабаваў хоць неяк уявіць, што мяне чакае, як цяжка будзе маім блізкім даведацца дзе я, што я. Выбудоўваў лінію паводзінаў у новых умовах, на што згаджацца, на што не згаджацца ні пры якіх абставінах. Але ва Унукава, у супрацьлегласць таму, што абяцалі, мяне ніхто не сустрэў. Адчуваў сябе няўлоўным Джо".
Пасля высылкі Алег пакінуў Расію і цяпер знаходзіцца ў бяспецы.