Галадоўка атрымала розгалас сярод прадпрымальнікаў і грамадзкасьці гораду, таму  прадстаўнікі ЖРЭУ зьмянілі ўзор квітанцыі і паабяцалі паспрыяць у задавальненьні высунутых патрабаваньняў.  У выніку Анар Іваноў спыніў свой пратэст.

Прадпрымальнік, які  на працягу пятнаццаці гадоў арандаваў памяшканьне крамы «Ліза», кажа:

– Мне трэба яшчэ прыйсьці ў нармальны стан, трэба адпачыць, бо ўчора я нават ня ведаў, які дзень. Што да галадоўкі, яна мела пэўную мэту. Яна адбывалася непасрэдна ў  памяшканьні, за якое я змагаўся. На жаль, дырэктыва № 4 не працуе. Рахункі на аплату вялікія. Людзі, што працяглы час арандуюць памяшканьне, зрастаюцца зь ім, робяць шмат: даглядаюць, рамантуюць, укладаюць сродкі і душу, бо перакананыя, што працуюць на пэрспэктыву. Яны ўжо лічаць сябе ў нейкай ступені ўласьнікамі. Але ж атрымліваецца, што не для сябе: памяшканьне адрамантаванае, усё гатовае  – падымаецца арэнда, аднак атрымаць ва ўласнасьць не дазваляюць. Гэта абурае, абурае ня толькі мяне.

Калі прадпрымальніка ставяць у такое становішча, абіраеш пратэст. І тут толькі трэба вырашыць: альбо рабіць гэта адкрыта, альбо паціху паміраць дома. Я вырашыў дома не паміраць. Я гатовы быў ісьці да канца. Дзіўна, у нейкі момант трапляеш у такі стан, калі ўсё становіцца абыякава. Сіла пратэсту перамагае розум.

Шкада, вядома, калі ва ўласнасьць памяшканьне мне не перададуць, але спадзеў усё-такі ёсьць. Я ж сваёй дзейнасьцю прыношу гораду карысьць. Паабяцалі арэнду не падымаць, каэфіцыент – «тройка», сказалі: працуйце.

С. Горкі, Віцебская вясна