Крымінальны пераслед, затрыманне і заключэнне пад варту Віктара Бабарыка пазбавіла яго магчымасці выказваць сваё меркаванне ў працэсе выбараў прэзідэнта Беларусі 2020 года. Абмежаванне свабоды выказвання меркавання не было абумоўлена правамернымі мэтамі: кантэкст падзей напярэдадні затрымання і той факт, што Віктар Бабарыка быў арыштаваны ў разгар вострага палітычнага дыскурсу падчас пачатку выбарчай кампаніі, прыводзіць да высновы, што ён заключаны пад варту ў пакаранне за рэалізацыю свабоды выказвання меркавання – права, прадугледжанага пунктам 2 артыкула 19 Пакта.
Адмова Цэнтральнай камісіі па выбарах і правядзенні рэспубліканскіх рэферэндумаў у рэгістрацыі Віктара Бабарыкі ў якасці кандыдата ў прэзідэнты Беларусі не была абумоўленая аб'ектыўнымі і абгрунтаванымі прычынамі. Пры гэтым ён неправамерна быў пазбаўлены права на абскарджанне рашэння ЦВК у Вярхоўным судзе. Гэта сведчыць аб парушэнні права быць абраным на дзяржаўную пасаду і права ўдзельнічаць у вядзенні дзяржаўных спраў па дыскрымінацыйных падставах – па матывах палітычных перакананняў, а таксама аб тым, што ён быў пазбаўлены сродка судовага абскарджання гэтых парушэнняў на нацыянальным узроўні (парушэнне пунктаў а) і b) артыкула 25 у сукупнасці з пунктамі 3а) і 1 артыкула 2, і артыкулы 26 Пакта).
Працяглае зняволенне пад вартай да суда, падаўжэнне ўтрымання пад вартай без уліку асабістых абставінаў Віктара Бабарыкі, пры адсутнасці доказаў яго намераў перашкодзіць расследаванню або схавацца, неабгрунтаваная адмова ва ўжыванні неізаляцыйных мер, падаўжэнне тэрмінаў утрымання пад вартай у перыяд расследавання пракурорам, а не судом, адмова ва ўдзеле Віктара Бабарыкі ў судовых пасяджэннях пры разглядзе скаргаў абароны на падаўжэнне тэрмінаў утрымання пад вартай складаюць парушэнне яго права на свабоду (артыкул 9 Пакта).
Публічныя заявы службовых асобаў дзяржавы і зацвярджэння дзяржаўных СМІ аб вінаватасці Віктара Бабарыкі да вынясення судом прысуду, яго знаходжанне ў зале суда ў клетцы і кайданках сведчаць аб парушэнні прэзумпцыі невінаватасці (пункта 2 артыкула 14 Пакта). Перашкода Віктару Бабарыку з боку органа расследавання ў падачы скаргі ў суд з мэтай абвергнуць недакладныя звесткі, якія падрываюць прэзумпцыю невінаватасці, пазбавіла яго права на эфектыўны сродак прававой абароны і доступу да суду (парушэнне пункта 2 артыкула 14 у сукупнасці з пунктам 3а) артыкула 2 Пакта).
Перашкода абаронцам Віктара Бабарыкі ва ўдзеле ў першых працэсуальных дзеяннях, нядопуск абаронцаў у СІЗА КДБ у чэрвені і жніўні 2020 для канфідэнцыйнай гутаркі ім, а таксама устараненне ад абароны Віктара Бабарыка ўсіх чатырох яго адвакатаў, пазбаўленне іх статусу за выказванне імі прафесійнага меркавання з'яўляецца парушэннем права на абарону (пункта 3b) артыкула 14 Пакта).
Адмова ў дазволе журналістам недзяржаўных СМІ і інтэрнэт-рэсурсаў прысутнічаць у судовым пасяджэнні неабгрунтавана абмежавала права Віктара Бабарыкі на публічнае разбіральніцтва справы (пункт 1 артыкула 14 Пакта).
Адмова суда ў далучэнні і разглядзе пісьмовых матэрыялаў, прадстаўленых абаронай у абгрунтаванне яе пазіцыі, у той час як доказы, прадстаўленыя абвінавачваннем, разглядаліся судом без усялякіх умоў, з'яўляецца парушэннем роўнасці бакоў у працэсе (пункт 1 артыкула 14 Пакта).
Абвяшчэнне ў судзе пісьмовых паказанняў сведак і абвінавачаных, дадзеных падчас папярэдняга расследавання, да допыту іх абаронай і тое, што гэтыя паказанні пакладзены ў аснову прысуду суда, парушае роўнасць і спаборнасць бакоў у судовым працэсе і права абвінавачанага дапытваць сведак.
Разгляд крымінальнай справы па абвінавачванні Віктара Бабарыка па першай інстанцыі Вярхоўным Судом, прысуды якога не падлягаюць абскарджанню ў апеляцыйным парадку пазбавіла Віктара Бабарыка права на абскарджанне прысуду, што парушае пункт 5 артыкула 14 Пакта.
Заяўнік просіць Камітэт прызнаць парушэнне названых ім правоў па Пакту і абавязак дзяржавы даць эфектыўныя сродкі прававой абароны супраць гэтых парушэнняў шляхам вызвалення Віктара Бабарыкі, анулявання судзімасці, выплаты справядлівай кампенсацыі і вяртання маёмасці, канфіскаванай дзяржавай.
Таксама ў скарзе выказана просьба да Камітэта рэкамендаваць дзяржаве, з мэтай прадухілення падобных парушэнняў у будучыні, прывесці сваё ўнутранае заканадаўства ў адпаведнасць з Пактам, для чаго неабходна прадугледзець права на апеляцыйнае абскарджанне прысудаў, вынесеных Вярхоўным судом, і паўнамоцтвы заключэння пад варту і падаўжэння яго тэрмінаў судовай уладай, а не пракурорам.
Міжнародны пакт аб грамадзянскіх і палітычных правах, ратыфікаваны Беларуссю ў 1968 годзе, з'яўляецца часткай унутранай прававой сістэмы Рэспублікі Беларусь. Камітэт па правах чалавека – орган, створаны пактам для кантролю і маніторынгу выканання дзяржавамі-ўдзельніцамі Пакта. У 1992 годзе Рэспубліка Беларусь прызнала кампетэнцыю Камітэта па правах чалавека прымаць і разглядаць паведамленні асобаў, якія знаходзяцца пад юрысдыкцыяй дзяржавы і якія сцвярджаюць аб парушэнні правоў, выкладзеных у Пакце.
Права звароту грамадзян у міжнародныя органы з мэтай абароны сваіх правоў і свабод, калі вычарпаныя ўсе наяўныя ўнутрыдзяржаўныя сродкі прававой абароны, гарантаванае артыкулам 61 Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь.
Пададзенае ў Камітэт па правах чалавека паведамленне пасля яго рэгістрацыі будзе накіравана дзяржаве для каментароў. Затым магчымасць даць свае пярэчанні будзе дадзена заяўніку, а пасля гэтага – зноў дзяржаве. Па завяршэнні камунікацыі паведамленне будзе разгледжана Камітэтам па правах чалавека (у парадку чаргі).